Kruchość

Z tomiku: "Katharsis et Agape"

Gdzie kruchość świata się męczy
I spaja się w całość...
Gdzie wszystko, co nas dręczy,
Przemienia się w radość...

Na białej gałęzi umieszczony znak,
Z popielatą twarzą...
Gdzieś tam dama odpowiada: „tak”...
I już we dwoje marzą...

A czas w klepsydrze zastyga
I już nie chce biec...
Kołysze się na wietrze łodyga,
Grzeje kafelkowy piec...

I na łące kwiat się uśmiechają,
Bo świeci letnie słońce...
I mimo, że lata nam mijają,
Splećmy dłonie na tej łące...

Gdzie kruchość staje się ostoją
I nadaje sens istnienia...
Są takie uśmiechy, które koją,
Mimo, że los się zmienia...

autor

Cristof7

Napisany: 2007-09-24 Dodano: 2007-10-13 14:53:20

Ten wiersz przeczytano 440 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie