Lina Kostenko - Klimena

Orzeł szponami wbijał się w ramiona,
Szarpał wątrobę. Krew z niej się sączyła...
A Ty Klimeno? Cóż czuć mogła żona
Prometeusza? I jak wtedy żyła?

W puszczy, w pustelni można życie całe
Jedząc korzonki i korę przetrawić,
Ale gdyś czasem zaszła pod tę skałę,
Kiedyś musiała patrzeć, jak on krwawi?

Coś czuła, kiedyś tę skałę widziała,
Co od krwi męża cała jest czerwona,
Gdyś łzy łykając do domu wracała,
Aby kołysać swego Deukaliona?

Jak mogłaś tęsknić i czekać wytrwale,
Gdy śmiech szyderczy do ciebie dochodził:
- Widzicie jej mąż przykuty na skale.
- Przykuty, za co?
_ _ _ _ _ _ _ _ - Coś tam ukradł, złodziej!




Oryginał:

Орел впинався кігтями в рамено,
клював печінку... Але не про те я.
А як тоді жилось тобі, Климено,
нещасна, вірна жінко Прометея?

Ой, можна жити в пущі і в пустелі
і можна харчуватися корою.
Але коли підходила до скелі
і бачила... як він... спливає кров'ю!

І як та кров по каменю рудому
стікає вниз і капає, червона...
Ковтала сльози і брела додому
чучикати свого Девкаліона.
.
Тужити, ждати, жити, як в пустелі.
Чекать, що хтось у спину засміється:
— Це та, що в неї чоловік на скелі!
Він, кажуть, злодій. Щось украв, здається.

autor

jastrz

Napisany: 2024-04-09 Dodano: 2024-04-10 00:05:46

Ten wiersz przeczytano 212 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie