Litość

Stary wiersz, ale mam do niego sentyment.

Szłam ulicą
Wypadła z Katarynki Prusa
Przebiegła przez klapsydrę zawieszoną
na cyrku.

W sali krzywych zwierciadeł śmiechu
w krawacie weselnym
wstąpiła na cokół znieważonego
pomnika

Znienawidziłam siebie
by znienawidzieć ją w sobie.
Spadłam z wyobraźni, zmalałam
zaczęłam płakać.
Ale ona mocno targała mnie
swymi szponami....
Kazała patrzeć na kalekie
dziecko.

sobie dedykuję ten wiersz

autor

Toja

Napisany: 1980-05-05 Dodano: 2006-02-19 11:05:32

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie