Łodzią po zatoce Georgian Bay

Jakoś dziwnie się odpoczywa w tym bezludziu.

Nie widać stąd lądu, nie zobaczysz drzewa.
Lipcowe południe. Przy brzegach poluje
bardzo spostrzegawcza biała, sprytna mewa.
Dziś płyniemy dalej, dziwny lęk się czuje.

Trzeba mieć baczenia na wodnym bezkresie,
na ogromne wyspy głazów i kamieni.
Sternik często sprawdza na swoim GPS-ie,
czy na tym ekranie obraz się nie zmieni.

Gdy pod słońce patrzysz, błyszczą srebrem fale,
jakby tysiąc gwiazdek kąpało się w wodzie.
Póki jeszcze jasno, masz ten obraz stale.
Wciąż nasycam oczy w tej wodnej urodzie.

Z tyłu zaraz za mną, za moim ramieniem,
błękit nieba z wodą zlał się w jedną całość.
Omijamy wyspy znaczone kamieniem.
Tylko ptak tu mieszka. Ogarnia mnie śmiałość.

Słońce coraz głębiej swoją brodę moczy.
Błękit nieba w wodzie prawie ugłaskany.
Cienie coraz dłuższe, nie widoczne w nocy.
Wszyscy są zmęczeni, powrót zalecany.

Wracamy powoli, wiele wysp po drodze.
Szczególna ostrożność tutaj jest wskazana.
Na dalszą odległość dwa silniki w wodzie,
by wrócić wieczorem, nie pływać do rana.
----------------------------------------

Rzeką Magnitowan do Geogian Bay
była wodna trasa w historii słynąca.
Płynęły kloce do tartaków w Byng Inlet.
Z powrotem tarcica, statkiem do Chicago

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2022-06-25 Dodano: 2022-06-25 07:42:51

Ten wiersz przeczytano 2857 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda Okazje Urodziny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie