Ludzka natura
Wybaczyć...wybaczysz...wybaczenie...
Nie sztuką jest zadać ból
Sztuką zadać jest wieczny ból rozrywający
serce, duszę, ciało na strzępy tęskniące do
siebie bez ustanku
Każda łza dowodem Twojej skuteczności
Zimna ziemia, ciężki kamień
Nóz z łoskotem upada na zakrwawioną
podłogę
Polne maki tracą kolor dojrzałego wina
Widzisz przerażenie w gasnących już
oczach
Przecież to naturalne chcieć posmakować
wroga
Kosztować z oddaniem najmniejszy grymas
cierpienia
Tak, jutro nie będziesz pamiętał
Nie patrz na mnie z obrzydzeniem
Widzę Twój lekki uśmiech i trzęsące się
ręce
Masz taką samą odwagę
Sznur wciąż ciepły, pętla coraz bardziej
przeszkadza
To jedna z niewielu przyjemności...
Dasz się zabić....
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.