Lunatyk

Idąc beztrosko w blasku ulicy
Myśli się mnożą a świat koło milczy
Jest cicho, bezgrzesznie, nie chcesz nic mówić
By nie psuć tej linii, w którą zapatrzony się łudzisz
Misternie chroniąc zmęczone powieki,
Miękką poświatą nadal się słaniasz,
Lecz horror cię śledzi i krzykiem dopada,
Wychodzi tuz obok, kierując się złości niedolą
Próbujesz uciekać, ale i tak cię dogonią,
Już się nie odwrócisz, już nic nie zobaczysz,
To koniec wędrówki pełnej rozpaczy,
Przez twoją ślepotę droga nużąca,
Nie ostra,od popiołu zamglona,
Przeszłość cię mija w sekundach do końca
Tylko już ona,zasłania ci niebo i pełnie księżyca,
ścieżka gorsząca od sadzy niebytu,
Twoja przyszłość zapomnianymi wspomnieniami wyryta
Sam tak zostaniesz z resztkami nadziei,
Lecz ją już straciłeś, zanim upadniesz,jękniesz i zginiesz.

autor

ZaMłodyNaGniew

Napisany: 2006-11-04 Dodano: 2006-11-08 20:56:06

Ten wiersz przeczytano 429 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie