W małżeństwie

W małżeństwie ciągle od nowa,
Miłość, pokój, wierność,
nawet uwodzeni śilnym drżeniem,
po trzęsieniu ziemi napominamy.
Tak wibrację poznają ciszę
a nasze ciała rozgrzany koc na łące,
nasłuchujemy wszechogarniającego gwaru z mikro otchłani,
szukamy zagubionego słowa, spoiwa.
Czasami krajobraz się krystalizuję,
wtedy słyszymy już tylko siebie,
owady, robaki i rośliny klaszczą,
dziękujemy ukłonem.

Nasz statek kończy rejs i znowu odpływa do ojczystego portu,
kiedyś dotrzemy tam na czas,
ratując wiecznych marynarzy przed pęknieciem wątroby, ich ladacznice zaczną kochać,
a śiny frachtowiec jeszcze raz odpynie w dal.
Widzieliśmy go ze skruszonego klifu,
który jęczał błagając o ltość,
pożerające fale, kęs za kęsem, bez litości.
Zostaliśmy tam na chwilę
wieczorem kieszeń oceanu zaprosiła,
przejrzałe kolorami słońce,
a litość boska częstowała jego ofiarą
ze słonego tabernakulum.

Nietrzeźwy strach i monidła,
wija się, przyklejają do ciała
widelcem kłują skóre,
ta akupunktura uczy wcieleń,
i upuszcza ducha.
My dla nowego państwa
stoimy pośrodku starej, nieruchomej widokówki,
czekamy tu narazie,
ucząc kochać się jak najmocniej,
w przytuleniu na krańcu spróchniałej skarpy,
by mocarze powoli rozluźniali zaklęty uścisk.
Spacerując, szukamy zaginionego słowa spoiwa.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-02-17 12:36:26

Ten wiersz przeczytano 440 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie