Marionetki

"Marionetki w rękach niestałego losu"- na szczęście
jesteśmy także nosicielami miłości ! Czuć jak Cię wena
porwała w swoje ramiona!

wywalił bym w piątym wersie "wciąż"

Większość ludzi na takie dictum raczej by się
obruszyła - Każdemu się wydaje, że jest kowalem
swojego losu. Nie do końca jednak. Bywają takie
chwile, że można jedynie być obserwatorem, częściej
nieświadomego swej roli uczestnikiem, tak długo,
dopóki spektakl się nie skończy.

budzisz refleksje jak marionetki zawieszenie na
sznureczkach potrzasani jesteśmy tańcząc tak jak nam
zagrają....sugestia...czy rzeczywistość...

Jak rewolucyjna odezwa zaczął się ten wiersz, by
uzmysłowić na końcu, że miłość jest wszędzie, i w
każdy z osobna.
Wspaniała kompozycja i jej środki stylistyczne- lubisz
bawić się słowem...

Ciekawie wplatasz okreslenie marionetki w wiersz. I
widze, ze wiele w nim jest rozczarowania losem i
"wolna wola" no i ludzmi...

Przekraczamy czas swymi marzeniami, choć nadal los
bawi się marionetkami.

świat często wygląda jak w korowodzie istot
wprzęgniętych w półsen dzieła na utrzymanie gatunku
ale nasze dusze dają nam szczęście Dobry wiersz
refleksja czy aby jednak nie jesteśmy marionetkami
losu Piękny wiersz

"Porywani w kółko karuzela czasu"...to prawda,człowiek
czy chce czy nie chce uczestniczy w zyciu w wielu
zdarzeniach,wydarzeniach,bo taka jest kolej
losu..kazdy z nas ma w sobie jakas odpowiedz,ale nie
wszystkiemu czlowiek jest w stanie sie przeciwstawic a
czas robi swoje...