Marzenie

Ziemio... Niwo moja
paseczkiem wąziutkim
w misterne poszyta pejzaże
tam gdzie miedzową gruszą - drogi rozstajem
jakoby w Wawelskie utkana arrasy
to czernią puchniesz - to się złotem stajesz
odbierasz i dajesz!

Ziemio, ziemio
twoim oddechem przeszyty
poprzez minione gonie pokolenia
w uniżonym się zginam pokłonie
dla jednego polnego kamienia
dla jednego bławatu co w jasnym staje błękicie
dla jednego maku
który w karmazyn Bóg ubrał królewski
by tuż po świcie jak kardynał niebieski
w jasną wschodu bijąc purpurę
oddania swego czerwienią
błogosławił Matki Boskiej samotną figurę

Jestem tam
gdzie porzuciłeś Panie mlecze złociste
którymi dziś jak ślepiec moje oczy leczę
jestem tam ziemio
gdzie za jedną skibką wprost do twego łona
moją gorącą dłonią
bezcenne upuszczę nasiona
a Ty po zimie - ciężarna
w natchnionym mi staniesz zieleni przepychu
a wszystko z czasem się zamieni
w przestrzenie milczące
co z Jego łaski w czasu tartaku
tuż po świętym Krzychu
ziarnem i kąkolem zostaną w przetaku

Proszę cię Boże namaluj mnie w zborze
w ścierniska zmień mnie ostre
choćby ostem zostaw
Tutaj
niechaj mnie dzieci Twoje
do swojej sobie wezmą chusteczki
w jaśminowe wianeczki uwiją
nie, nie, nie!!!
Nie ruszaj mnie
na siłę nie zbawiaj
ale pozostawiaj
niech mnie deszcz wypluszy
niech mnie wiatr wysuszy
niech mnie czas wykruszy
niechaj mnie niebieskie zmielą żarna
w nicość...

autor

sam

Napisany: 2007-01-12 Dodano: 2013-12-18 20:00:33

Ten wiersz przeczytano 1069 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie