Matka prosząca.

klęczała na twardych płytach chodnika
przygarbiona i smutna
ubrana skromnie i niemodnie
pochylając nisko głowę
z dłońmi złożonymi jak do modlitwy
prosiła o wsparcie i o chleb

a w wózku obok dziecko kwiliło
nieświadome losu swej matki
której życie tak bardzo poskąpiło
szczęścia w nim
w zamian dając tylko gorycz łez
i tą wielką w afekcie desperację walki

los źle się z nią obszedł
choć może mogła temu zapobiedz
( ale tego - jeśli nie zapytam - nigdy się nie dowiem )
i wyrzucił na życia margines
odarł z marzeń i z optymizmu
i zabrał ostatnie złudzenia
nie skąpiąc za to lęku obaw i cierpienia

dziś musi więc prosić o pomoc
i bardzo jej z tego powodu wstyd
ale sama nie daje już rady wstać z kolan
aby mogła prostą drogą przez życie iść
i choć od życia nie chce zbyt wiele
prócz dobrego zdrowia i sił
musi prosić zażarcie nie tylko dla siebie
bo obok w wózku płacze z głodu jej syn

a ty przechodzisz tuż obok
obojętnie mijając przygarbioną jej postać
udajesz że bardzo się spieszysz
i wciskając głębiej ręce w kieszenie spodni
nie wspierasz i nie pomagasz
i jakby chcąc oszukać własne sumienie
wzrok swój od Matki Proszącej odwracasz w inną stronę
chcesz przejść anonimowo nie zauważając
i pozostać niezauważonym


Robert Kruk, 23.08.2007r

autor

Robert Kruk

Dodano: 2007-08-27 20:36:32

Ten wiersz przeczytano 1383 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie