Mgła iluzji
tulona chłodem przenikasz pragnienia
sennych witraży rozproszone światło
cisza jest głucha bezwonna i niema
jak twoje życie które już wyblakło
odbita lustrem nocy niedopitych
płatkami róży załzawionej rosą
znikasz jak napis na piasku wyryty
z ptakami nocy gdy je świty płoszą
choć widzę kwiatów uśmiechnięte twarze
kiedy tańczyłaś o poranku naga
to tylko łzami już atrament znaczę
a deszcz za oknem jakieś brednie gada
spojrzeniem duszy próbujesz obudzić
skrzydlatych marzeń uśpione ogniki
i mgłą iluzji tak pragniesz obłóczyć
kamienną postać tego kto jest nikim
Komentarze (9)
"obłóczyć"? - bardzo staropolska forma - nieużywana
od XVIII wieku (nawet Mickiewicz uznałby to za
megaarchaizm); proponuję 'objuczyć' - również
staropolskie, a proste. Poza tym na +
Miło przeczytać taki wiersz pełny wyobraźni, którą
unoszą świetne rymy wspierane rytmem idealnym, masz
styl, którego się nie zapomina :)
mgła iluzji i miłość.Metafory z górnej półki. To
iluzja to poezja
Świat iluzji jest tak samo potrzebny jak świat realny,
tylko trzeba znać granice obu światów. Ten wiersz to
cztery namalowane obrazy , nazwałam je: Chłód,
Rzeczywistość, Wspomnienie i Iluzja...;-))) z uznaniem
;-))) vel atma pozdrawia liści szelestem
Piękny,zachwycający wiersz,gratuluję,pozdrawiam
serdecznie...
bardzo ładnie napisany wiersz,piękne
metafory.Pozdrawiam miło:)
niestety nie da się przywołać przeszłości do
istnienia, piękne metafory
Cóż można powiedzieć - dobrze, że jesteś
dla początkujących wzór niedościgniony.
Wspomnienia i marzenia sa piekne. To tesknoty serce na
pol rozdzieraja i litosci nad nim nie maja.
Wzruszajacy wiersz.
Pozdrawiam cieplutko.