Miłość poetki

Piękny wiersz. Dobrze się go czyta. Wiersz lekki i
rytmiczny.Ciekawa puenta.Forma wiersza dobra.

mnie się ten zwrot złotego pierścienia skojarzył z
oddaniem pierścionka zaręczynowego.. w każdym razie
tragiczną miłość opisujesz tylko jakoś tak.. lekkim
piórem

Smutna Twoja opowieść. Pociąga to co niedoścignione,
nieosiągalne. Przecież w odwzajemnionej miłości tez są
marzenia i tęsknota. Wiersz bardzo ładny

Przykro kiedy pokłada się nadzieję w kimś ukochanym a
on
odchodzi i zastawia z tęsknotą, żalem a nierzadko
rozpaczą.
Smutny wiersz ale jakże życiowy.

Pięknie napisany wiersz,piękna forma,delikatny,pełen
najprawdziwszej miłości do poetki."Swe serce,duszę
złożył w darze do jej ręki,lecz ona nie mogła żyć bez
marzeń,bez złudzeń.Wiele uczuć wyrażono w tym
wierszu.Rym dobry,treść bardzo romantyczna.

Nie da się żyć bez marzeń, a złudzenie i tęsknota to
już konsekwencja tych marzeń. No i jeszcze dochodzą
sny.... które na jawie rozpływają się jak bańka
mydlana. Podoba mi się ten wiersz.

Bardzo dobry wiersz - przemyslany, wnikliwy, pelen
emocji. Wiedzialam, ze jeszcze zaskoczysz- tym razem
forma...podoba mi sie

delikatny wiersz...bardzo piękny.+

może tęskni za czymś nieosiągalnym, ma swój ideał i
woli wzdychanie niż prawdziwe kochanie...są i
tacy...kuszą, rozkochują a potem sie wycofują...ładny
wiersz...choĆ forma mogłaby byĆ inna...pozdrawiam

Czytam Twoje wiersze i ciągle znajduję w nich coś
nowego. W każdym jesteś inny. Ten też jest świetny,
dobrze odczytujesz naturę kobiety, która nie może "żyć
bez marzeń złudzeń i tęsknoty". Masz rację,
najpiękniejsze jest to co nieosiągalne, istniejace
tylko w marzeniach. To co jest na co dzień, blisko,
po pewnym czasie nudzi i powszednieje. No cóż taka
jest natura kobiety, ale chyba też ...mężczyzny:-)))

Jak lekko płyną słowa...zakochany w poetce.. równie
wrażliwy jak ona.