Miłość i proza życia

Obyś zakochany był w niej jak najdłużej
Więc swą Dulcyneę miłuj bezgranicznie
Wyznania miłosne wydrap jej na murze
I to bez obawy że będą zbyt liczne

Ona zaś przez okno może wyjrzy czasem
Aksamitną skórę pogładzi jak zwykle
I olejków wonnych wetrze w siebie masę
Ale koleżance młodszej łatkę przypnie

Loki na jej czole zmyślnie poskręcane
Znów bezwstydnych zmarszczek przysłonią oblicze
Malowane oczy są wreszcie tożsame
Z kolorami tęczy których tu nie zliczę

Ciche głosy szepczą do siebie ukradkiem
Echem zawstydzonych ścian imaginacją
Co ostatnio wcale nie jest takie rzadkie
Zwłaszcza że to robią z coraz większą gracją

On jej ust zmysłowych całować niegodzien
Myśli mu się w głowie kłębią już zmęczone
Kradnąc pocałunki czuje się jak złodziej
Ale to z pewnoscią jest miłości omen

Lecz czy długo jeszcze kochać tak potrafi
Życie wkrótce nowe im problemy stworzy
Jego prawdę mówiąc jeden problem trapi
Chciałby wieku emerytalnego dożyć

autor

owiga

Napisany: 2022-09-30 Dodano: 2022-09-30 07:32:25

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie