Mniejsze Zło

GODZ. 22:36

Ożeniłem się z kawałkiem płótna,
Lecz noszę Je w sercu jak aksamit.
Pokochałem jak się nie zdarza na amen,
Poprowadziłem Ją do ołtarza.
A teraz siedzę w domu pełnym ludzi,
Którzy są,choć nie czuję Ich obecności.
Widzę twarz,którą tak dobrze znałem,
Lecz teraz pełna jest goryczy i złości.
Więc po co tak na prawdę ludzie biorą ślub?
W nadziei,że kiedyś zdarzy się jakiś cud?
Czym jest małżeństwo,jeżeli miłość wygasa?
Być może rachunkiem za utracone lata.
Za zmarnowane okazje i niewykorzystane możliwości,
Czy też bezpiecznym schronem broniącym od strachu o samotności.
Gdzie w tym wszystkim są chwile szczęścia i miłość wzajemna,
Troska o drugiego człowieka,rodzinę,
Kogoś,kto na Nas co wieczór będzie z kolacją czekał.
Nie rozumiem pojęcia awaryjnej miłości,
Bo nie umiałbym udawać wzajemności.
Lecz gdy pewne sprawy są już zamknięte,
Człowiekowi wszystko staje się obojętne.
Nie widząc szansy na życie z ukochaną osobą,
Wybiera prostszy wariant-mniejsze zło...

autor

spandrx

Napisany: 2009-12-30 Dodano: 2010-01-06 12:16:38

Ten wiersz przeczytano 912 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie