Modliszka

„Modliszka”

Idealnie wyszlifowane jak diament oblicze,
Pokryte grubą czapą beżowego śniegu,
Podkreślone czernią oczęta, płoną jak znicze,
Krzykliwa czerwień ust po długotrwałym zabiegu,

Ponętnie zwabia wzrok, w ich krasie zabłąkany,
Tańczące na wietrze złociste, długie włosy,
Snują świeżość zapachu porannej rosy,
Zatrzymują wzrok w ich gęstwinie zaplątany.

Ściśle do ciała przylegającymi ubraniami,
Przykuwasz na siebie rozmarzone spojrzenia,
Paradujesz na co dzień swoimi wdziękami,
Swym zachowaniem uwalniasz męskie marzenia,

Wysysasz z każdego wszystko co wartościowe,
Żywisz się rozdartymi sercami na co dzień,
Stajesz się zarzewiem wszystkich cierpień,
Pustka i jałowość króluje w twej głowie.

Czy masz serce? Tak wykute z twardego kamienia!
A mimo to rozpala każdego do czerwoności,
Żyjesz w wykreowanym świecie samouwielbienia.
Nigdy nie zaznałaś jeszcze okrutnej samotności.

Mężczyźni to dla ciebie bezwartościowe ludzkie mięso,
Które eksploatujesz bez najmniejszych wyrzutów sumienia,
Przychodzą i odchodzą z potwornym bólem serca – często,
Z postrzępionymi uczuciami od błogiego... cierpienia!

autor

Waldorf

Napisany: 2004-01-02 Dodano: 2004-09-16 20:19:21

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie