Mój i tylko mój koniec świata...

Leże ruszać się nie mogę
W piersi żar mnie okropny pali
Oddech z krwią się miesza smak to niepowtarzalny
Widzę Cię jesteś przerażona trzymasz mnie za rękę
Tracę czucie lecz ciepło twej dłoni czuje
Otumaniam się nie czuje już oddechu swojego
Ciało mi drętwieje wzrok zaczyna okłamywać
Widzę bladą twarz w kapturze strach powoli mija
Już wiem gdzie droga mnie prowadzi
To moja wewnętrzna apokalipsa wolność bólu istnienia
Przestaje już widzieć cokolwiek
Przestaje słyszeć cokolwiek
Przestaje czuć cokolwiek
Już nie myślę co widzę słyszę i czuję
Nie ma już nic... Tak jak przed narodzinami

Któż z nas nie myślał o śmierci własnej jeszcze?

autor

Niespełniony

Napisany: 2007-01-08 Dodano: 2007-01-08 11:05:07

Ten wiersz przeczytano 684 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie