Moja codzienna rozpacz

Wybacz jastrzu ale właśnie taki był mój zamiar.
Pozorna sprzeczność tkwiąca w zestawieniu
"codzienności" i "rozpaczy" miała na celu ukazanie
trwałości egzystencjalnego smutku, który jest chyba
normalnym stanem umysłu w obecnym świecie. Opisanie
naszej codziennej reakcji na rzeczywistość nie jest
łatwe. Jeden z dawniejszych psychologów napisał , że
normalna reakcję na świat jest nerwica i nie mają jej
tylko ludzie nieczuli. Sądzę, że w moim przypadku aż
tak źle nie jest , ale trudno byłoby mi napisać, że
radośnie sobie stąpam po naszym globie, bo akurat
teraz nie spotyka mnie nic strasznego np. śmierć
bliskiej osoby albo śmiertelna choroba. Pozdrawiam.

"Dla mnie "codzienna rozpacz" to oksymoron. Rozpacz to
dla mnie szczyt bólu, który nadchodzi i przemija.
Jeśli ból ogromny, to rozpacz może się czasami
przerodzić w otępienie (nikomu nie życzę). Jeśli ból
mniejszy, to z czasem rozpacz słabnie, by przerodzić
się w smutek, melancholię, a z czasem zniknąć
zupełnie. Dwa lata temu poniosłem ogromną stratę -
zmarła mi mama. Wciąż jeszcze boleśnie odczuwam jej
brak, jednak skłamałbym, gdybym powiedział, że jeszcze
dziś jestem zrozpaczony.

Poruszający przekaz. Zbliza sie czas cudów, moze w
święta wszystko sie odmieni.

sosna dziękuję za uwagę, poniekąd słuszną, ale wiersz
ma już ze trzy lata, więc go nie będę ruszał bo się
rozsypie :)

Dziękuję Wszystkim. Wiersz jest właściwie szczegółowym
opisem zachowania się mojego nieżyjącego już kota, a
że opis pasował do scharakteryzowania mojego smutku
egzystencjalnego, to go wykorzystałem... :)
Pozdrawiam.

Nie wiem, co to jest moja codzienna rozpacz. Może
dlatego, że nie mam kota?

Radosnych, spokojnych i uśmiechniętych świąt. :):)

Jakaś smutna ta refleksja, ale sie podoba +

Poruszyło mnie. Zmieniłabym drugie "bywa też" na
"czasami", ale to moje tylko odczucie :)

Poczytałam w skupieniu.
Ja nie umiem rozpaczać, nawet dramatyzować nie umiem
;)
Brak pewności na szczęście nie dotyczy wszystkiego :)
Pozdrawiam Kornelu :)