Moja dusza zwykle odlatuje jesienią

Opuściła mnie moja dusza
Zawsze tak postępuje gdy tylko
Nadchodzi jesień

Puszcza się teraz z melancholią jak
Pierwsza lepsza powszednia dziwka
Stoi pod latarnią
W ciemną deszczową noc

Czeka na szczęście
Które podjedzie limuzyną
Karmi się złudzeniami

Już nigdy
To po raz ostatni
Będę żyć normalnie

Szczęście nie przyjeżdża
Więc flirtuje z moim cieniem
Hula na wietrze z żółcącymi się liśćmi
Popijając wódkę z pogardą
Do samej siebie

Mam nadzieję że na wiosnę wróci
Wraz z bocianami
Tak jak zwykle

autor

Nemo

Dodano: 2006-10-03 21:05:33

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie