Moja Mała Hiroszima

gdzie bym nie chciał spojrzeć
tylko szary, niemrawy
i co gorsza niemy pył:
nawet uleżeć nie może -
wdeptywany obcasami
w oczy samotności
szuka nowych maskotek...

jedyny ruch widzę
(jak to zwykle bywa)
w centrum: starzy żebracy
małymi, zardzewiałymi nożykami
strugają sobie drewniane
rusztowania...

z potarganej kieszeni
wyciągam swój
szwajcarski scyzoryk,
siadam i dokladnie
rzeźbię własny krzyż...

twarze srebrnych gwiazd, szepczą smutną ciszą nad zakurzoną garstką zadeptanych prochów, nieme tysiącami lat

autor

szafa

Dodano: 2005-07-02 00:31:05

Ten wiersz przeczytano 761 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie