Mrówki do nikąd zmierzamy...

Przemieszczam się jak wiatr jak wicher gnam
A ze sobą niosę słodki wolności śpiew...
Bębny wojenne zamieniam na łagodne uśmiechy
A odgłosy wystrzałów w budowniczych chmary

Powstają nowe miasta a w nich nowe ofiary
Wielkie mrówki ciągną resztki do swych domów
Noga za nogą do swych wielkich rodzin
Przygrywa znowu muzyka
jak żlołnierzowi do rytmu przytyka

I tak dalej, dalej trwamy
Wciąż potrzeby dobrem zaspokajamy
Wciąż pracując o ważnych rzeczach zapominamy
My Mrówki do nikąd zmierzamy...

autor

Ewa26

Napisany: 2007-07-18 Dodano: 2007-07-17 21:26:37

Ten wiersz przeczytano 378 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie