Na klifie

Stałam na wysokim klifie
Długo wpatrując się w dal
Potężny wiatr szargał moje włosy
Wyciskał z oczu łzy

Zastanawiałam się nad życiem
Jego ułomnością i potęgą
Nad miłością i nienawiścią
Tak zgodnie w parze kroczących

Obserwowałam lot białych mew
Ich walkę i współpracę z naturą
Myślałam nad ludzkim bytem
Nieporadnie wznoszącym się ponad nimi

Nie widziałam horyzontu
Może tylko cienką linię
A więc i był horyzont
Powinnam zatem powiedzieć lądu

Stworzyłam baśnie
A może one były we mnie
Pragnęłam je czytać i pisać
Być z nimi i w nich

Każdy człowiek tworzy swoją legendę
Nie umiejąc się powstrzymać
I wcale tego nie pragnąc
Legendy pełne tak ukochanych archetypów

Więc walczcie, moi drodzy!
Nie czekajcie na nic
Nie obawiajcie się piekła i nieba
Nie drżyjcie przed wam podobnymi
Bójcie się siebie.

Stojąc nad krawędzią tego klifu
Pełnego białych kamieni pokrytych mokrą zielenią
Myślałam długo o wszystkim
Nie dochodząc do niczego

Na koniec tylko objęłam się ramionami
Wzdychając jaki świat piękny
Pobłogosławiłam wiatr, wodę i ziemię
Prosząc o to samo

I odeszłam drżąc z zimna
Zachwycając się tym zlodowaceniem
Zabrałam z sobą tamten widok
Niepotrzebne myśli wyrzucając
Prócz jednej

Cieszę się, że jestem, choć chciałabym nie być.

autor

Camomille

Dodano: 2008-11-25 16:24:05

Ten wiersz przeczytano 927 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie