Na ławce pod brzozą

Znów tu siedli,tu, na ławce pod brzozą...
Kto liczył który to wieczór tu siedzą?
coraz bardziej stęsknieni, bliżsi
jego oparciem była ona, a jej oparciem? on,
rozwierali usta, by mówić,
każde zwykłe słowo brzmiało inaczej w ich głosach,
cieplej, może nawet goręcej
a gdy musieli wracać już do swoich światów,
ich oczy stawały się smutne,
A nogi chciałyby zostać, nie wracać...
Aż brzoza ze wzruszenia płakała,
Płakała, że zaraz zostanie znów sama...

I znowu, tu, na ławce pod brzozą...
Kto wiedział który to raz tutaj siedzą?
Coraz bardziej stęskniona, coraz bardziej bliska,
jej oparciem był on, a jego? poręcz...
rozwierał usta by mówić,
a każde jego słowo brzmiało tak zwyczajnie...
nawet nie zimniej lecz jak z kostek lodu...
A gdy musieli już wracać do swoich osobnych światów,
jego oczy już były gdzie indziej,
A myśli uciekały daleko,
Aż brzoza ze smutku płakała,
Płakała, że już na zawsze zostanie tu sama.

autor

Rendy

Napisany: 2008-08-05 Dodano: 2008-08-05 19:01:11

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie