na zabój

uwierzyć być znów na kolanach

po blasku odbijanych oczu

okręcił się tak bez pamięci
kolejnych dni
wypatrując końca
jak przez mgłę

delektował się po kęsie
smakował ciasteczka drobnych dłoni
w czułych słówkach
topił jej sny
o lepszym gorszym

był ponad
mógł dawać z siebie i brać
garściami
by nie móc się znudzić
przenigdy

i nagle rzucił
w białych rękawiczkach
jak lwom na pożarcie
za byle drobiazg
nie ważną postać
za plecami
w kolejce figur

odważnym ruchem
odwiązał kokardę
następną

spłynął kroplą


23 kwietnia 2007

autor

Beti

Napisany: 2007-04-23 Dodano: 2007-04-23 14:31:42

Ten wiersz przeczytano 388 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie