Nad czarnym brzegiem Styksu s

Za śmierci czarnym cieniem drepczę wyczerpany
w welonach czarnych kruków frunę nad dachami.
I gdy dotarłem nocą zdeterminowany -
na moście w krzyku Munka powiało strachami

Jeszcze mroczny jęk ciszy trwa jak zew ostatni,
a światełko przenika pomroczność tunelu.
Swoje życie na haku zostawiłem w szatni
z obolem w sinych ustach podążam do celu.

Cerber u stóp się łasi, zasypiając przy mnie,
i cicho się zrobiło na Charona łodzi.
Styks leniwie się toczy, szemrząc dość przyjemnie

szkoda tylko że Słońce tu nigdy nie wschodzi.
Czarna mgła otuliła mój żywot garbaty
A na Polach Marsowych kwitną czarne kwiaty

autor

Stumpy

Napisany: 2018-04-28 Dodano: 2018-04-28 09:50:07

Ten wiersz przeczytano 1579 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Sonet Klimat Refleksyjny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie