Nad przepaścią

Wiarą obandażuj rany
Niech nie sączą się nadzieją
Która dała się oszukać
Łzie zatopionej w kieliszku

Służyła miłości jak wierny pies
budując dom na dmuchawcach
A teraz jak kat zakłada sznur
Zapętlonej przyzwoitości

Dziś lęk zwinęła w kłębuszek
Niepamięci smaganej batem
Gdy anioł stróż tamtego dnia
Nie przyszedł jej z pomocą

Przez zaciśnięte zęby upodlenia
Spadła w studni mroczne otchłanie
By odwrócić los odbity od dna
Łkała na zgasłych źrenicach

Wybacz mi, już nie wiem co czynić Panie!

autor

szybasia

Dodano: 2008-10-24 00:02:48

Ten wiersz przeczytano 904 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie