nad rozstajem

Czemu w istocie zawdzięczam swój byt?
Bytowi dla bytu? bytowi dla chwil?
Czemu niebo rankiem jest piękniejsze niż o zmroku?
Czemu myśli kłebią się nie mogąc znaleźć ujścia?
Czemu jesteś daleko, mimo że tak blisko?
Co takiego daje mi byt, prócz ciepłoty krwi?
Skoro tylko wszystko mi się śni?
Nic rzeczywistego już mnie nie otacza,
Pustka Panie pustka mi do serca wkracza,
nicość w duszy pogrywa, cisza wokół tańczy.
a ja siedzę nad rozstajem, nie wiedząc gdzie dalej.
Czas, mój przyjacielu nic nie może uczynić,
niczego zaleczyć, nic nie może zmienić.
Czas jedynie da szansę by ten marazm przeżyć.

autor

miki2611

Napisany: 2016-02-02 Dodano: 2016-04-02 08:30:08

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie