przyjacielu

Odrzucając wszelkie, również piękne myśli,
czyszcząc duszę z blasku,po przeżytym życiu.
Zastanawiasz się przyjacielu,co przyniesie chwila.
Ta która nastąpi, gdy nadejdzie zmroku czas.
Stojąc nad strumieniem z własnych tkanym czynów,
jesteś jak pszczoła w strugach wiosennego deszczu.
Jak dziecko we mgle, jak ptak co stracił głos.
lecz jesteś przyjacielu, istniejesz, oddychasz.
Czas nie leczy, czas zabliźnia odniesione rany.
Nie dane nam myśleć, nie dane oczekiwać.
Musimy iśc dalej, jak prowadzi los.
Przez innych dla nas tkany, z mroku i światła.
Więc zaciągnij szelki, uprzęży właściwej,
Zrób ten jeden, ten jedyny dzisiaj w górze krok.
A gdy ziemia zacznie zbliżać się z zawrotną szybkością,
nie myl przyjacielu, euforii ze złością.
Łyk adrenaliny, a następnie ból.
A potem, potem czeka nas forsowny marsz,
bez myślenia, bez wspomnień, bez istoty chwili.
Potem, my będziemy się o czas swój bili.
A po wszystkim znów siądziemy,
dzierżąc w dłoniach szklany.
Los swój sami spleciemy, z tym co do dziś znamy.
I gdy przyjdzie żałować, za przeszłości grzechy,
z uniesionym czołem staniemy przed chwilą.
Po której już losu nie będziemy częścią,
a jedynie znakiem, co nas tu wyróżni.
Spoczniemy, jak po długiej podróży podróżni.

autor

miki2611

Napisany: 2016-04-01 Dodano: 2016-04-01 09:39:06

Ten wiersz przeczytano 701 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie