A nadzieja wszak ostatnia umiera...

Jak przez wilków rozwścieczone stado
Problemami człowiek osaczony
Pustka wokoło wielkimi oczami spoziera
Nic marny puchu nie poradzisz na to
Choćbyś nie wiem jak mocą przepełniony
A nadzieja wszak ostatnia umiera...

Jak dział grzmiącą kanonadą
Głosami złymi w otchłań strącony
Gdzie życie wszelkie zamiera
Podążasz pełną ludzi życia autostradą
Tak potwornie zmęczony
A nadzieja wszak ostatnia umiera...

Wśród wielu zalet tą jedyną wadą
Twój spokój wciąż zmącony
I jak zadra w sercu uwiera
Wśród zgody zepsutej zwadą
W tym do cna zatracony
A nadzieja wszak ostatnia umiera...

autor

_Vampire_

Dodano: 2004-11-09 17:12:56

Ten wiersz przeczytano 391 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie