Wędrowiec

Gdy gwiazd miliony na nieboskłonie
świecą, blask nadając nocy
w wody zagląda przejrzyste tonie
w poszumie fal upatrując pomocy.

Gdy w dal płynie po jesiennych martwych polach
żałobna pieśń Matki Natury wasali
snuje się cisza przy wysmukłych topolach
iluzji szczęścia podróżnik się żali.

Samotny wędrowiec w bezkresie podróżował
dokąd i po co, nie wiedział sam,
chciał chyba coś odnaleźć.

Tyle przeszkód po drodze sforsował
wędrując to tu, to tam,
choć nie umiał tego znaleźć.

autor

_Vampire_

Napisany: 2004-11-04 Dodano: 2004-11-06 14:47:55

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie