Narodziny

Zaczęło się od gwiazdy – wykonującej jeszcze jeden obrót wokół mojego serca,
jakby to pszczoła zagęszczała swój lot ku ziarnom słonecznika,
ku kropli dojrzałej.

Zrodziłem się ze światła i obłoków, i zacząłem dostrzegać coraz przejrzyściej,
dostrzegać do samych korzeni, ponieważ stałem się dalekim trelem,
szmerem liści,
bądź ciszą zawartą w wapiennej skale.

I dostrzegłem pierwszy raz swoje dłonie – przywrócone do życia po tysiącu lat,
dłonie – wrośnięte w pień starego dębu po najgłębszy atom natury
i dziwnej materii
zrodzonej z nie-materii wszechświata.

To wtedy stałem się wonią kwiatów,
wzburzonym morzem
i muszlą wyrzuconą na piaszczysty brzeg -

stałem się jesiennym poematem,
esejami Montaigne`a,
bądź cienistą rzeczą,
bądź inną…

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2013-07-27 Dodano: 2015-12-05 00:27:06

Ten wiersz przeczytano 632 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie