Nasz wiek

Nie świętsze od poprzedniego:
Stulecie oszustów i kłamstw.
Nie wiarą w drugiego człowieka
otwiera codzienny poranny start.
-Może jestem zbyt blisko
by widzieć ten szpetny plan?
Ja go widzę prosze pana,
a pan?

Co rano od nowa gasi złudzenia,
że nie jestes sam.
Namacalnie oglądasz jak marzenie umiera,
by już nigdy więcej,by przestać śnić.
-Może jestem zbyt sceptyczna
by oceniać nadzieji stan?
Ja tak czuje, proszę pana,
a pan?

Wilki przyjaźnią się uśmiechają,
wilkiem patrzy na ciebie brat.
Co krok leżą zawiedzionych łzy...
Zrobię z nich różaniec, niech boi się kat.
-Może jestem zbyt obita,
by dojrzeć ogrom w duszy ran?
Ja je słyszę, proszę pana,
a pan?

O świcie ucieka nie przespany sen.
Na Krzyżu umiera, ciągle od nowa
za grzechy łakomstwa, kosztem
zmuszanych przez życie, wykorzystanych..
-Może już nie wierze w człowieka,
by widzieć słońce zza łez cieknacy kran?
Ja się modlę,proszę pana,
a pan?

Na Polskich prywatnych pracodawców: 3Xwrrrr

autor

aktoreczka

Dodano: 2007-10-12 17:56:43

Ten wiersz przeczytano 494 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie