Neurotyczna wydmuszka

Pisany z myślą o nerwicy... jej zabójczej smak chwili kwaśicy ;(

Myśli biegną a ja stoję
Wewnętrzny świat z zewnętrznego nimi kroję
Z przeżytych wrażeń, coś wyłożę
Z wrodzonej przesady coś dołożę
Słowa w odwrotnej kolejności ułożę
Rozwinę dnia zwoje i poplątam
w ciężkie znoje

To co zdecydowałem poddam próbie
Wiem, że jeszcze chwila i się pogubię
Jeszcze moment i zapomnę
po co to było, do czego to służyło
Bo coś nowego już mnie zamroczyło

Pozbieram jeszcze trochę innych
z życia wrażeń
Żeby było przemyślniej,
ujmę coś z hierarchii wierzeń
Dodam irracjonalne równanie,
które zjadłem oczami na śniadanie
Wymażę wszelkie różnice,
kredą rzucę o tablicę
Z prostego celu swój umysł obnażę
Szaleństwo wyrażać będzie moje oblicze
Po krzywemu ten wyraz obliczę

Przywiążę do siebie dzika
i zabawię się w mądrego magika
Wzbiję się na miotle ciesząc się,
że coś wyczarowałem
Czarownicy dałem różdżkę,
niech zaskarbi sobie muszkę
Z prostych rzeczy własną iluzję
w głowie narysowałem
Ale niezręczny ze mnie magik...
z przodu czekał na mnie zmazik
O miotle zapomniałem...
w myślach ją także zmiksowałem

Spadając razem z wiórami,
Już myślami z powrotem wychodziłem szalonymi schodami

Nie zjem spokojnie obiadu
Będę szukał w zupie komplikacji jadu

Nigdy nie powiem:
Zjadłem obiad, był smaczny

Moja psyche to wypaczy
Błąd w jakiejś nazwie wypatrzy
Talerz z pożywki opróżni
Naleje dawkę mętliku z próżni
Spodek zacznie latać
Łyżkę dostanę od koparki
Moje szczęki będą zgłodniałe kłapać
Przecież ja nic nie mogę w usta złapać!

Na kolacje będzie strachu wiele
Bo już wiem: uczyniłem dziś nie wiele
Nie byłem też w kościele
Wolałem zmarznąć tam gdzie innych ideologicznych wyrzutków wiele

Na dobranoc pościel zmielę
W poduszkę wbiję nerwów igły
Swoją wartość
nabiję na koszmarne widły
Zatracone tego dnia powinności
Będą kłuły, jak w podniebienie ości

Z powinności mam powidło
Bo porządek to nieznany mi obrządek

Na rybie widzę ości
Bo lubię patrzeć w głębokości
Sądzę, że tam pływają mądrości,
aż do szpiku kości

Moje wnętrze od spełnienia
ciągle pości
Zaprosiłem w siebie
zbyt wielu zachłannych gości

Może z kimś w parze odlecę
Ale to być morze może
Więc znowu w nim utonę
Bo w głowie mam myśli ponad tonę

Może morze wyparuje
Wtedy przejadę się szybko
po jego dnie na motorze
Z nadzieją, że jadąc po prostej,
na jajecznicę jeszcze zdążę...

autor

uUulotny

Napisany: 2006-01-26 Dodano: 2006-01-26 22:24:19

Ten wiersz przeczytano 494 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie