nicość
w przestrzeni życia - uwięziona
Wśród szumu powietrza - zagubiona
zasłuchana w ciszę
patrzę w nicość
i Twój głos słyszę
nie znajduję sensu życia
obraz twój z pamieci znika
już nie słyszę
twoich słów
w sercu pozostaje ból
czuję jak odpływa w dal
zraniona dusza, wielki żal
nie będzie wiecej łez miłości
zblizam się do otchłami nicości
autor
wiola
Dodano: 2004-06-14 15:31:30
Ten wiersz przeczytano 505 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.