nie-dorobione z poematu Baby...

Kobiety wiejskie, jak wiadomo
z niewystającą znikąd słomą
przebiegle szybkie do ołtarza
i nie lubiące się powtarzać
w miłości. Pachną świeżym chlebem,
gdy rankiem stając pod tym niebem,
co częściej bure niż błękitne,
zmieniają chwilę w milion istnień.

Pamiętać jednak trzeba o tym,
by nie zarzekać się roboty
i często orać chciejne pole.
Na zewnątrz młócić i w stodole,
pieścić, podlewać, pielęgnować
Bo jak rozboli babę głowa
od zaglądania co ma w sobie...
Nic. tylko z głodu padnie człowiek.
A koń? No cóż, to chyba jasne
Nauczy się miłości własnej
i na stojąco kiedyś zaśnie.

autor

z nick-ąd

Dodano: 2009-12-27 14:00:29

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie