Nie ma.

Masz oczy ze szkła,
o kolorze burzy.
I uśmiech z tęczy,
w niedzielny poranek.
Twe słowa ukojeniem są dla mej duszy,
Gdzie jesteś w tą ponurą zimną noc?

Może demony o myślach nieczystych,
Albo zielone, kanciaste trole?
Może to gnomy, ogniste smoki,
Tudzież złowrogie skrzaty?
Przepadłeś na wieki, nie mogąc Cię znaleźć,
Uciekłam w komnaty rozpaczy i żalu.

Patrz jak świta dzień nowy,
Patrz jak biją na alarm zwycięstwa,
Patrz, gdzie być powinniśmy,
To nasza własna klęska.

Gdzie jesteś mój drogi?
Gdzie jesteś kochany?
W czyje skrzydła wplątany,
W czyje ramiona rzucany…?
Na wiatr.
Na klęskę.

Tu Ciebie nie ma,
Wśród cierni poległych,
Wśród róż zapomnianych.
Chcę znaleźć znów Ciebie,
Lecz świat, chyba,
zbyt mały.

autor

niewierna_zyciu

Napisany: 2013-03-21 Dodano: 2013-03-21 22:07:01

Ten wiersz przeczytano 829 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie