nie ma mnie

dla M.B.

zbyt nieszczęśliwa by łkać

wszystko spoza mnie umiera
zakotwiczone w żałobnym śnie
utulone w koszmarze dnia
zakopane na serca dnie

zbyt brutalna by zabijać

niszczę rozrywam palę
ciebie mnie ją i was
niemą publiczność w teatrze
ślepców ukrywających twarz

zbyt prawdziwa by trwać

wycinam wzory podświadomie
zatrzymuję się na linii życia
śmieję się brodząc w szkarłacie
nie mam już nic do ukrycia

bo mnie nie ma

by wiedział, że mnie stracił

autor

Dama Pik

Napisany: 2005-09-26 Dodano: 2005-09-26 22:12:33

Ten wiersz przeczytano 499 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie