Nie umiem już kochać

I były dni, mijały, bezcenne chwile,
odleciało już wszystko co nazwano marzeniami,
snami,
wykorzystałam każdą godzinę,
każdą słodką godzinę...

Dziecinne miłości,
sen w ramionach niepewności,
desperacko spełniane marzenia..
Te nie do spełnienia,
nieświadomość, że wszystko się zmienia...

I były dni, mijały, bezcenne chwile,
szelest liści po stopami szepce do mnie,
przypomina, jak goniłam cienie,
natłok wspomnień,
z czasu, gdy myślałam,że ktoś myśli o mnie..

Widzę słońce.
Pieści liście drzew, lekkimi promieniami.
Widzę pary.
Żar miłości w oczach nieprzerwany.
Widzę siebie,jak odsuwam w bok wszystkie uczucia!
Nie umiem kochać!

Koło mnie Wy, oboje we mnie zagubieni.
Zapomnijcie...
Nikt sobą nigdy mnie nie zmieni!
Błagam Boga, aby jedną szansę dał.
Chcę znów pokochać..Nie wiem jak!
Nie wiem już jak!

Serce mam twarde, niczym skała..
Nie raz złamane..
Nie raz krwawiące..
A ile bym dała,
aby jeszcze raz tę miłość przeżyć.
Tę nieszczęśliwą,bolesną, przykrą.

Nie umiem kochać.
To tak, jakby mnie..nie było.

autor

Łucja

Dodano: 2008-09-27 17:51:00

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie