Nie wierze w Boga... czyli moje...

„Nie wierze w Boga...“,
zaczelam kiedys
taka rozmowe przy stole,
nawet nie moglam
zdania dokonczyc,
ktos mi juz zdrowo dosolil.

Jakze ty mozesz
w Boga nie wierzyc
dziewczyno, czy ty jestes chora,
popatrz na niebo,
popatrz na gwiazdy,
na lany zboza na polach.

Jesz ty codziennie
chleb jego powszedni
i takich ty slow uzywasz,
jakze ty mozesz
w Boga nie wierzyc,
dysputa sie stala zarliwa.

Czy slyszysz muzyke
i ptakow spiewanie,
czy dotyk mej reki tez czujesz,
przeciez cie wczoraj
w kosciele widzialem,
dziewczyno, teorie ty snujesz.

Ilez sie wtedy
nasluchac musialam,
zostawmy, to tajemnica,
„Ja w Boga nie wierze,
bo WIERZE BOGU“!
A to jest ogromna roznica.

Bo wiara w Boga
to jakby teza,
w niej jakas nutka niewiary
gdy BOGU WIERZE
to nie zakladam,
ze Boga nie moze byc wcale.

Dowody na to,
ze Bog istnieje,
przynosza jakies zwatpienia,
a Bog to przeciez
moj Stworca i Ojciec,
nie naukowe twierdzenia.

Gdy zdanie skonczylam
jakos cichutko
sie nagle przy stole zrobilo,
bo wszyscy razem
uznali zgodnie,
ze WIERZYC BOGU to... MILOSC.

autor

winter

Napisany: 2010-02-11 Dodano: 2010-02-11 14:38:37

Ten wiersz przeczytano 3504 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie