Nie wracajmy,nie wracajmy do...

Tak było z przed lat

Przyjechali nocą, rano obudziło ich stukanie
o ściany drewnianego wagonu
To miejscowi z termosami lipowej herbaty
kromkami chleba owiniętymi w białe chusty

Nie było słów, zdziwienie tych w wagonach
zmarzniętych o głodnych zalęknionych oczach
Z wagonu wyszli wszyscy, przyjmowali do
z ziemniętych rąk metalowa kubki z gorącym

Uśmiechy i pierwsze słowa, jakże inne, nieslyszane
szmer dalekiego wschodu, gwara śląsko- polska
Głos płaczu, poprzez łzy zdziwione pytanie
To jest miasto pytali, gwar głosów, chleb na powitanie

Spoglądają w wysokie pod niebo z dymiącymi kominami
Jakże inne od tego wszystkiego skąd byli wyrzucani
Zostawili za sobą rozległe barwne stepy ojcowizny
Przyjdzie im żyć na moim Śląsku, znak nowej ojczyzny

Gawędzę z chłopakiem, który był z rodzicami w tamtym wagonie
przyjaźń trwa po sąsiedzku, on po tylu latach w swoim żargonie
Nie pamięta z dzieciństwa tamtych rozległych łąk.*) Strumyków, ruczaje
Tyle lat a w nim pozostał śpiewny dialekt i wschodnie zwyczaje

Autor:slonzok
Bolesław Zaja
*) boleje nad dzisiejszym losem swojej Ukrainy

autor

slonzok

Napisany: 2023-01-06 Dodano: 2023-01-06 07:03:36

Ten wiersz przeczytano 311 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie