NIEDOPAŁEK
Niedopałek
Oboje pozornie wolni,
oboje wiele by chcieli
dwa papierosy palące się żarem
i Oni w tym żarze płonęli.
Życiu trzeba wiele dać
nawet by niewiele mieć.
A wystarczy trochę pracy,
spokoju, miłości.
Jak w powieści książki
stąd do wieczności.
Kiedyś stąd odejdziemy
z pewnością oddzielnie.
I tam się spotkamy
i tam przywitamy.
Czy będziesz chciał jeszcze
kochać mnie?
Czy będę jeszcze chciała
ufać Ci?
Bo tak niewiele po Nas zostaje,
dzisiaj tylko w popielniczce
zwykły niedopałek.
Elena Bo
autor
Elena Bo
Dodano: 2014-04-27 10:41:25
Ten wiersz przeczytano 936 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (26)
:))
nie da się ukryć...
:)
:)
do Basia0808 i 44tulipan-dzięki za komentarz :)
do payu-nie wiem,nigdy nie pisałam pamiętnika.Ćwiczę
pamięć przed sklerozą :)
Po niektórych zostaje pamięć, podobno żyje
najdłużej...jeśli ten z pamiętnika był tego wart.
Pozdrawiam;)
dzięki rhea i obywatel69 :)
do chacharek-dzięki :)))))))))
No tyle po nas pozostaje czasem niestety, udany wiersz
i ciekawe metafory! Pozdrawiam:-)
Refleksyjne:)
Refleksyjne:)
Szukałem ognia i znalazłem go u Ciebie :-) więc nie
zbładziłem hihi
Szukałem ognia i znalazłem go u Ciebie :-) więc nie
zbładziłem hihi
Szukałem ognia i znalazłem go u Ciebie :-) więc nie
zbładziłem hihi
Bardzo fajna refleksja! pozostanie popiół z
papierosa!!
Pozdrawiam cieplutko:)