Niedosyt...
Dom pełen ciszy i ciemności głuchej
sytym milczeniem wypełniając usta
po kątach grzechy rozproszył bez
skruchy,
niby mam wszystko, skąd więc taka
pustka?
W szafach sukienki malowane w łąki
odciski palców zostawione w trawie
nic co powodem byłoby rozłąki,
niemi świadkowie w przesądzonej sprawie.
W ramkach zamknięte dawne fotografie
szczęścia schwytane w formie rekwizytów
ludzie mawiają, że ja nie potrafię
niczego cenić, żyjąc niedosytem.
autor
sael
Dodano: 2007-12-14 13:49:48
Ten wiersz przeczytano 1105 razy
Oddanych głosów: 40
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (27)
Przeczytałam ten wiersz kilkakrotnie. Jest bardzo
ładny, ale dla mnie nie łatwy. Wszystko, co otacza
peela jest istotne i nieistotne jednocześnie, bo
między wierszami do szczęścia brakuje drugiej osoby.
Ten brak jest istotą niedosytu i niespełnienia. Ale
wiersz nie mówi o tym wprost. Tak go rozumiem. Forma
refleksji. Warsztat jak zwykle bez zarzutu. Ale kim ja
jestem, żeby Cię oceniać :-) ?
wiersz warsztatowo wypieszczony (11-zgłoskowiec, jak z
nut)), rymy coraz lepsze ... co do treści, myślę, że
to największe szczęście - umieć pogodzić się
rzeczywistością, cieszyć się chwilą ... ujęłaś to w
przekorny sposób, uwypuklając jeszcze mocniej
przesłanie wiersza :)
bardzo piękny wiersz...niby wszystko...a pustka,
dlaczego pustka...pustkę trzeba wypełnić...stare
fotografie przypominają ...a co ludzie mówią nie ważne
trzeba żyć po swojemu ......
U ciebie jak zwykle uczta doskonała, lekcja poezji, aż
miło poczytac...rytmicznie , melodyjnie i tresc prima
sort
Niedosyt jest siłą, która pcha nas do przodu. Dobrze,
że jest. :) Pozdrawiam
Ja też mam nie raz niedosyt ,majac wiele czegos
brakuje.Moze bliskosci drugiej osoby, kiedy smutek
serce zalewa,może wspomnienia piekne ale dawno
zatkniete w bukiety. Bardzo ladny wiersz Sabinko
Piękny wiersz oparty na wspomnieniach i tak
przeważnie przed świętami różne myśli nam krążą po
głowie. Wiersz czyta się znakomicie bo napisany
wprawną ręką autorki.
Cóż można poczuć,gdy się za Kimś tęskni...tym bardziej
wspominając z fotografii...Chwil spędzonych z Kimś
ważnym zawsze będzie mało.
Mozna miec wszystko a pragnac tylko jednego,miłosc to
motor napedowy naszego istnienia.Sliczny wiersz:)
Powtórzę za przedmówca PIĘKNY WIERSZ świetne metafory,
rymy cała konstrukcja świetna, lekarstwo na pustkę...
zdaje mi się, ze miłość i obecność kochanej osoby, to
wypełnia pustkę i tego życzę.
Piękny wiersz. Nic nie jest w stanie zastąpić osoby.
Żadna rzecz ani wszystkie pieniadze świata. Taka pusta
jest wyryta w naszej duszy i zapełnić ja może tylko
nadzieja, że koniec może stać sie początkiem..
Dobry wiersz.Przypomina mi się piosenka"Rysa na
szkle"Urszuli:Jaka nienazwana myśl rysą jest na
szkle?:-)