NIEPAMIĘĆ

To prawda całkowita masz racje zjawisko zalewające
nasze współczesne zycie..i ta bezduszna niepamięć
...pozdrawiam

Wiersz smutny pełen orzenośni i niedomówień. Piekny

Życie ułożone w szufladach i my w niepamięci
ukochanej osoby...smutno...(moim zdaniem lepiej by
było:"dym kołuje w zadumie na suficie"-bez się).

Słowa to zasłona w samotności- jakie to czarowne
skojarzenie a zarazem bólem splecione.
Zakorzenił się śmiech z ironią, może to sarkazm, ten
najbardziej uderzający
Twoje ściany i goniące się straszydła , a Ty w śród
nich piękna samotnością obrzydła.
Zapytam ślepca gdy przeczytam mu Twój utwór, czy ta
poetka ,w smutku,
ubrać ma suknię, czy szukać miłości do skutku.
Znam jego odpowiedź, znam ją i ja od samego początku,
Twoje życie rozkwitem winno płynąc, otwórz okna,
zamaluj kwiatami ściany,
przyjdzie z uśmiechem Twój ukochany
Ulu piszesz przeurocze wiersze , mimo że treść smutną
ukazujesz - to każde słowo wiersza, ciepłem otulasz.
Dotyczy to również Twoich przepięknych recenzji przy
moich wierszach, zawsze takt, delikatność mi
obwieszczasz.
Do Twoich wierszy idzie się z kwiatami w dłoni,
by po ich słowami , je położyć , samemu się skłonić .

Tak czynię to i teraz, kwiaty to frezje białe,mirtem
przetykane,
tworzą z sobą piękno okazałe.
Posyłam je Tobie, przytul biel do siebie, zapach
oszołomi, może na chwilkę będziesz w niebie

Ten miałki i do bólu poprawnie polityczny portal dla
nastolatków nie pozwala czasami wypowiedzieć się w
pełni bez naruszenia sztywnego regulaminu...
Ale spróbuję- wyszedł Pani cholernie dobry tekst!!!.
Tak trzymać!

Patrząc na datę powstania wiersza i dzieje bieżące,
jak już wcześniej się wpisywałam pod Twoimi wierszami
- jesteś nie tylko Poetką, ale i prorokinią.
Pozdrawiam, nawet z lekkim strachem.

Bardzo pesymistyczny wiersz. Samotność, strach.
Zatrute myśli, lęk przed śmiercią. No-nawet leciutka
nutka perwersji w doborze sukni, która ma otulać
nieżywe ciało peelki. Ula-rok temu napisany, w
kwietniu. Rozumiem ponury krajobraz
wielkoprzemysłowego-a może już nie? -miasta. Z niego
Tuwim uciekał do Warszawy, aż się kurzyło. Tam znalazł
siebie i spełnił się w swej twórczości. Popatrz-jest
dziś niedziela, niebo cudownie błękitne, barwa liści
na drzewach godna pędzla artysty-malarza. Kiedy byłaś
poza miastem? Wyjdź chociaż na krótki spacer po parku.
Zaraz Twoja peelka zapomni o pośmiertnym stroju.
Bardzo serdecznie pozdrawiam.

w czterech ścianach naszych marzeń...często gościem
jest mrok

Z szufladami bardzo obrazowo. Lubię w nich odgrzebywać
wspomnienia. Puenta znakomita.

Dramat, który rozgrywa się się w pustych czterech
ścianach bo nawet wybór stroju staje się obojętny w
obliczu zapomnienia, wiersz skłania do refleksji, czy
samotność musi tak właśnie wyglądać :)

...pustka, samotność...szukanie odpowiedzi..."wymyślam
szczęście ".... refleksyjny....pozdrawiam ciepło liści
szelestem...

"przymierzam nową suknię
pomyślę może czerwoną może
błękitną jak będziesz mnie chował

w niepamięć" hmm... ile w kobiecie jest desperacji,
ile woli, ile siły... z miłości i z żalu

witaj, jak długo można wytrzymać, żyjąc
złudzeniami, wymyślonym szczęściem,
tylko w czterech ścianach? dobrze oddany klimat,
świetnie. pozdrawiam.

"układanie ze strzępów nieba wyobraźnią" piękne i
bolesne,pozdrawiam

to ja ołówek ,szczerze !Mało rozumiem tak wiersz jak
ten.pozdrawiam