Niepewność

Nie mam siły walczyć, a ni też ochoty,
Czuję tylko bezwład, dziwne otępienie,
Kiedy się zanurzam w odmęty głupoty
Ludzkich serc nieczułych, twardych jak kamienie.

I jestem przerażona, gdy tak obserwuję
Podłość tego świata, podwójne oblicze,
Bo stwierdzam nagle, że też nic nie czuję,
Że zmierzam donikąd, że na nic nie liczę.

To dziwne, tak wiele się we mnie zmieniło
Chociaż nadal jestem tą samą osobą.
A jednak coś odeszło i coś się skończyło
I sama nie wiem teraz, którą mam iść drogą.

I jak odrzucić wszelkie wątpliwości
Od dawna w sercu skrzętnie gromadzone?
I jak się wyzbyć ciągłej niepewności?
Spojrzenie nieufne w którą zwrócić stronę?

Melduję się po urlopowej przerwie i znowu sięgam do lamusa...

autor

Ela Schmitz

Napisany: 1981-05-09 Dodano: 2014-06-12 18:57:01

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie

« poprzedni następny »

zaloguj się aby dodać komentarz »

Komentarze (9)

sylwica 2014-06-13

Samo życie :) pozdrawiam

Stella-Jagoda 2014-06-12

Dobra refleksja i dobrze, ze znow jestes:)

saba 2014-06-12

Odrzucić niepewności i nie dać się obojętności.
Pozdrawiam bardzo serdecznie Elu. Ale Kaczorka
pomnożyło :)))

chacharek 2014-06-12

walcz i nie daj się obojętności