Niepokój

Księżyc pisze mi listy
wysrebrzane, nocne,
zapala we mnie ognie
i się kończę. Bezpowrotnie.

Zmierzch rozkłada dłonie
dzikie wino szumi wiatrem,
On rozwija skrzydła...
Znów pachnie latem.

„Jestem Julią” – mówiła Poetka...
A dla mnie nie ma imienia,
jak głęboka rzeka,
płynę ospale i nie czekam.

Kładziesz mi palce na usta,
mówisz: „Kochanie!...Spokojnie!”
A ja już widzę, jak wśród drzew
wicher się zrywa i ja za nim gonię.

We włosy wepnę kwiaty czerwone,
umaluję usta i odejdę powoli,
bez łez, bez słów - kto wie,
może nawet nie zaboli ten głód.

autor

LenaLaut

Napisany: 2009-08-21 Dodano: 2009-08-23 20:40:35

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie