Nieuchronnie

bezszelestnie obok
upadł jeszcze jeden zgięty w pół
wśród miliona niemych tej jesieni

znak proszący zmartwychwstania
aktem samobójczej desperacji
ustępujący miejsca promieniom słońca
w murze listowia nieprzeniknionym

czy obudzisz wśród cichego
szelestu pod swoimi stopami
tętniące zielenią życie
dając nadzieję?
ty który jak oracz przewracasz
brunatne skiby z uśmiechem
wiedząc że zasiałeś wiosnę
a z każdym upadłym ostatnim
pierwszy kiełkuje już liść w sercu
na cmentarzysku pór roku

autor

Grusana

Napisany: 2021-09-19 Dodano: 2021-10-03 16:02:15

Ten wiersz przeczytano 1345 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie