Niewidoczna jak embrion

W pokoju panuje mrok.
Nieruchomo leżę na łóżku,
Zwinięta w kłębek,
Z kolanami pod brodą.
Robię się całkiem malutka...
Chcę być tak mała jak dziecko,
jak niewidoczny embrion...
Pragnę nic nie czuć,
nie mówić,
nie słyszeć...
Chcę zasnąć.
Chowam twarz w poduszkach.
Rozamują się kontury mebli.
Na białej poduszce widać czarne ślady tuszu do rzęś.
Płaczę...
I w końcu zasypiam...
Uciekłam do raju snów.

autor

Lady Dark

Napisany: 2006-07-26 Dodano: 2006-07-28 20:25:33

Ten wiersz przeczytano 406 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie