Noc Kupały

Negatywy, zmieniają rzeczywistość
To co białe nigdy takie nie było
Przez pryzmat patrząc w przyszłość
To co mogę nazwać chwilą...

Pogniecione palce wrzucone do śmietnika
Wartki strumień szaro-szkarłatnej rzeki
Wrodzony instynkt przetrwania znika
Kiedy nad głową nie moje słońce świeci

Mam swoje fobie, i nie wiesz nawet
Jak bardzo boję się własnego życia
Przechadzam nocą się starym cmentarzem
Co dzień unikam swego odbicia

Noc mnie kusi, zatopić się cały
W blasku gwiazd, bić się z powietrzem
I dusić się zielenią kupały
Przesilenia odejdą na wietrze

Wiatr mnie rozsiewa na świata strony
Rozkwitnę w różach i bzach
Rozdziobią mnie kruki i wrony
Co noc, poprzez gwiazdy obudzę się w snach...

autor

Vergil

Napisany: 2010-05-25 Dodano: 2010-05-28 23:19:16

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie