Noli me tangere

Jest pogoń, żar i smutek pod jego powierzchnią,
szpilki zrzucone szybko w korytarzu, dalej
twoja spódnica, moje spodnie, reszta rzeczy,
które przeszkodzić mogły w pospiesznej kolizji
ciał. Potem spokój. Bezruch. Brak fonii i wizji.

Ciemność snu (też pospieszna). Żal. Poczucie winy.
Przecież nie zawrócimy.(Nie patrz na mnie, nie patrz).
Niesie nas ciągle naprzód. Bez wytchnienia. Gładko.
Przyciągnie mocno, wessie, złośliwie dorobi
zmarszczki, fałdki, cellulit, może siwe włosy

i pracowite ścieżki, które wydeptały
kurze łapki wraz z siatką cieniuteńkich żyłek,
rowki rozstępów, w jakie nieuchronnie wpadam.
To mój teren, królestwo, obiecana ziemia,
bezwstydu, bezbożności i bez zapomnienia.

Nie mów, bym nie dotykał, bym nie wodził palcem.
Szukam nas po omacku. Szukam nieustannie.

autor

komnen

Dodano: 2008-10-15 10:30:16

Ten wiersz przeczytano 1249 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie