Obraz Naszej Miłości :)

Pamiętacie dziewczynę z mojego pierwszego wiersza "Piękno Jesiennych Wspomnień"? :) To właśnie ona pojawia się w poniższym utworze :)

Zeszyt pełen wspomnień obudził uczucie,
Gdy codziennie czułem ogromny smutek.
Z półki jeden raz masa rzeczy spadła,
W tym mój pamiętnik, nieczytany od dawna.

Otworzyłem go a tam było zdjęcie,
Dziewczyny w błękitnej midi sukience.
"Naprawdę dziękuję za ten dzień – Ania ;)"
Takie słowa na tej fotografii napisałaś.

Idąc wtedy przez park nagle się rozpadało,
Stanęliśmy pod drzewem na słońce czekając,
Miałaś spięte włosy, więc je rozpuściłaś...
(To uczucie... Zaczynam sobie przypominać...)

Innym razem siedząc na pobliskiej łące,
Niezwykle czarowałaś mnie swoim wyglądem,
Mając powieki lekko cieniem podkreślone,
A we włosach chustkę o barwie czerwonej.

Siedziałaś uśmiechnięta patrząc przed siebie,
'Pięknie wyglądasz' chciałem wtedy powiedzieć.
- Paweł, uważaj, bo jeszcze się zakochasz.
Twój radosny głos do mojego serca dotarł.

Później tego dnia spokojnie idąc chodnikiem,
Ukradkiem pocałowałaś mnie w prawy policzek.
- Ja Cię doceniam, o tym nie zapominaj...
(Znów to uczucie... Jakby czas się zatrzymał...)

Był także dzień, gdy siedzieliśmy nad morzem,
Miałaś wtedy sukienkę o jasnoróżowym kolorze.
- Wiesz, wczoraj w nocy pisałam z chłopakiem,
który wyznał "Cieszę się, że Cię zobaczę".

(Pamiętam tę rozmowę, bo pisałaś ze mną).
- Może dziś napisze, że uważa mnie za piękną.
- A jeśli w oczy wolałby to powiedzieć?
- To teraz ma okazję, skoro patrzymy na siebie.

Siedząc w ciszy nagle spojrzałem Ci w oczy,
Gdy poczułem na policzku Twój delikatny dotyk,
Patrzyłaś na mnie z troską mówiąc czule:
- Przyjdzie taki dzień, że lepiej mnie zrozumiesz.

- Co masz na myśli? Możesz jaśniej powiedzieć?
- Dziś nie. Zamknij oczy, mam coś dla Ciebie.
(Tamte chwile... Co się ze mną dzieje?
Te wspomnienia... Co chcą mi powiedzieć...?)

Pamiętam też zimę, która dni przyniosła chłodne,
Była pełna uroku, nigdy nie przeżyłem podobnej.
Gdy śnieg wszystko wokół otulał swoją bielą.
Czekałem na Ciebie w parku na ławce siedząc.

Wspominając rozmowę z Twoją przyjaciółką:
- Wiesz, czasem czuję, że uczynię Anię smutną.
- Smutna jest, bo nie dajesz Wam szansy,
a kochacie się, więc to naprawdę wystarczy.

I przyszłaś, Aniu. Spojrzałem w Twoją stronę,
Miałaś pudrowy szalik i czapkę z pomponem,
Krótki, szary płaszcz oraz rękawiczki białe,
A także uśmiech, który zapadł mi w pamięć.

- Przepraszam za spóźnienie. Tęskniłeś, prawda?
- Raczej nie, bo już mi jakaś serce skradła.
Szybko wzięłaś śnieg i kładąc mi go na karku,
Zaczęłaś radośnie krzyczeć uciekając po parku.

Próbowałem Cię złapać, w końcu się udało,
Lecz niestarannie i przez to nas przewracając.
Leżałaś na plecach, ja nad Tobą oparty rękami,
Poczułem, jakby dystans między nami zanikł.

Dotknęłaś mych policzków, szybko zabiło serce,
Wymarzyć nie mogłem sobie chwili piękniejszej.
Blask Twoich oczu był nad wyraz piękny:
- Paweł... Nie broń się już przed tym...

To cudne spojrzenie, ten głos i te słowa,
Sprawiły nagle, że spróbowałem Cię pocałować,
Wtedy jeden przechodzień sobie zażartował:
- Zimą takie rzeczy ludzie robią w domach.

Zaczęliśmy się śmiać, bo to było zabawne,
Ale już nigdy nie postrzegałem nas, jak dawniej.
(Co za uczucie... Coś więcej niż tęsknota?
Czy to właśnie wtedy zacząłem Cię kochać?)

Pamiętam też wieczór a szczególnie chwilę,
Gdy ktoś zrobił Nam zdjęcie a nie powinien,
Miałaś szarą bluzę, włosy w kucyk spięte,
Ale innym razem opowiem o tym więcej.

Są takie uczucia, które nigdy nie gasną,
Zwłaszcza, gdy sprawiają, że trudno nam zasnąć.
Bo tak naprawdę każda miłość jest piękna,
Ta o czułych gestach i ta pełna szaleństwa... ;)

Aniu... Dziś, jak kiedyś sprawiasz, że smutek nie istnieje :D A Wy polubiliście Anię? :D Chcecie poznać inne Nasze wspólne dni? ;)

autor

Angel Boy

Napisany: 2020-10-18 Dodano: 2020-10-21 14:40:01

Ten wiersz przeczytano 2941 razy

Oddanych głosów: 97

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie