Odrzucenie

Zgniecenie, zniszczenie i wyrzucenie.
Zabicie uczuć i pustki sprowadzenie.
Ogłuszenie i całkowite ogłupienie.
A wszystko to jak obuchem zdzielenie.
Czy takie trudne jest życia milczenie?
Na pewno nie prostsze niż na świecie się odnalezienie!
Zgubienie sensu życia, z iskierka nadziei na odnalezienie.
Chaos w głowie i ogólne znieczulenie.
Ciemność, ciemność, czyli całkowite zaćmienie.
Co więcej, jeszcze najprawdziwsze otępienie.

Wszystko to mnie wczoraj dosięgło,
Jakby się przeciw mnie sprzysięgło.
Ja dalej nie wiem, co mam robić.
Szlak swój zgubiłem i w pył obróciłem,
Każdą nadzieję na przyszłość, bo we mnie tylko złość...

Lecz nie na NIĄ się złoszczę,
A na siebie samego, bo cóż,
ONA winna, że ja zwariowałem?
Nie całkowicie, ale tylko na JEJ punkcie.
Wydawało mi się, że odnalazłem moje przeznaczenie,
Teraz już sam nie wiem, czy to nie zniszczenie...?
Jak grom z jasnego nieba spadło.
Rozniosło na kawałki i życie wykradło.
Czemu? – pytam. Czemu mnie spotkało?
Może tych cierpień było mi za mało?
Oczywiście, to próba. Może się uda?
Ja sam tego nie osiągnę.
A ONA czasu potrzebuje.
Zaczekam!

autor

Pita

Dodano: 2005-04-26 20:24:16

Ten wiersz przeczytano 704 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie